Wybuch powszechnie kojarzy się z działaniem destrukcyjnym. Technologia platerowania wybuchowego wykorzystuje zjawisko eksplozji w twórczy sposób i ma ogromne znaczenie technologiczne w produkcji zaawansowanych kompozytów metalowych. Uzupełnia konwencjonalne metody wytwarzania elementów platerowanych, takie jak napawanie czy walcowanie. Technologia ta umożliwia łączenie metali i ich stopów niemożliwych do połączenia innymi, przemysłowymi metodami.
1. Platerowanie wybuchowe pozwala wytwarzać bimetale i wielowarstwowe kompozyty metaliczne w najszerszym przedziale gatunków metali i ich stopów oraz w najszerszym zakresie grubości warstw.
2. Materiały składowe zachowując swoje właściwości mechaniczne, technologiczne, korozyjne i prądowe, poprzez ich połączenie w kompozycie uzyskują nowe, oczekiwane cechy konstrukcyjne i funkcjonalne.
3. W określonych przypadkach stosowanie materiałów platerowanych pozwala uzyskać oszczędności wynikające ze zmniejszenia zużycia drogich metali i ich stopów.
4. Technologia wybuchowego platerowania umożliwia produkcję materiałów platerowanych w różnych, nielimitowanych ilościach, od bardzo małych do dużych serii wyrobów, przy dowolnie zróżnicowanych wielkościach jednostkowych elementów.
Operacja platerowania wykonywana w warunkach przemysłowych wymaga skonstruowania tzw. równoległego układu zgrzewania. Łączone materiały ułożone są względem siebie równolegle z zachowaniem określonego odstępu pomiędzy nimi. Cały układ usytuowany jest najczęściej na podłożu ziemnym. Na powierzchni materiału nakładanego formuje się odpowiedni ładunek materiału wybuchowego. W wyniku detonacji ładunku materiał nakładany uderza w materiał podstawowy z właściwą energią, co w efekcie doprowadza do trwałego zespolenia łączonych metalicznych powierzchni. Powstałe złącze posiada charakterystyczny falisty kształt lub jest płaskie.
